گم شدن یک میلیارد سال از صخره های عظیم زمین!

گم شدن یک میلیارد سال از صخره های عظیم زمین!

احمد شمّاع زاده

برخی زمین شناسان و دیگر اندیشمندان، در پی یافتن دلیلی برای گم شدن یک میلیارد سال از صخره های عظیمی هستند که بایستی بخشی از دیواره های بلند دو سوی رودخانه سبز (Green River) در Wyoming آمریکا را تشکیل میدادند؛ ولی وجود ندارند!! این نبود و کمبود! را اولین بار John Wesley Powell در سال 1869 کشف کرد؛ آن هنگام که برای یک سفر دریایی به همراه گروه زیر نظرش در حال گذر از Green River بود. رودخانه ای باریک، که در میان دو سوی دره ای عمیق، قرار گرفته است.

کشف پاول، این زمین شناس کوشا و خودآموخته، در صفحه اول نشریه Chicago Tribune مورخ سوم ژولای 1869، زیر عنوان FEARFUL DISASTER به چاپ رسید.

به نظر من جان وسلی پاول را خداوند همچون رسولی برگزید تا پیام آور او در این زمینه باشد!

برای داشتن درک بهتری از این اظهارنظر، میتوانید به لینک زیر بازگشت کنید:

رسولان عام خداوند (برگزیدگان الهی): https://www.academia.edu/10698949

این موضوع پس از 152 سال، دوباره به موضوعی داغ، برای زمین شناسان امروزین تبدیل، و در مقاله‌ای زیر عنوان A billion years have vanished from the geological record در BBC Future درج شده است. متن کامل این مقاله را همراه با تصویرهایش در صفحه آکادمیایم به نشانی زیر درج کرده ام:

https://www.academia.edu/52616264/A_billion_years_have_vanished_from_the_geological_record

من نظر خود را که مبتنی بر پژوهشهایم در قرآن کریم است و به مانند موارد بسیار دیگری که راهگشای سردرگمی دانشمندان بوده است، پس از نقل بخشهایی از مقاله یادشده، با خوانندگان این مقاله در میان میگذارم. بخشهایی از مقاله BBC:

Some parts of an article under the title of “A billion years have vanished from the geological record”:

1. All around, there were grand spires, ornately carved buttresses, and strange, angular pinnacles – imposing scenery on the scale of giants. Of all this, Powell was particularly struck by the cliffs, which he (John Wesley Powell) later described as a "library of the gods" – a place where colorful layers of rock formed the "stony leaves of one great book", in which they could read, line by line, how the universe was made… At least, this is how it seemed at first. But then Powell discovered something odd in the bewildering height of the canyon walls… There were thousands of feet of missing rock – it had just vanished. He named this feature The Great Unconformity, and asked himself, "how can this be?".

2. Today geologists know that the youngest of the hard, crystalline rocks are 1.7 billion years old, whereas the oldest in the sandstone layer were formed 550 million years ago. This means there's more than a billion-year-gap in the geological record. To this day, no one knows what happened to the rocks in between.

3. The epic interruption in the geological record was not a single, discrete phenomenon – but instead is actually at least two mini-gaps, which look like one big one because they occurred at around the same time.

Then earlier this year, there was another surprise. Just over 150 years after Powell's fateful expedition, Flowers and colleagues went back to the Grand Canyon to do their own investigations. What they found was striking: even the lost billion years at the Grand Canyon may not have disappeared at the same time, and may instead have vanished in several separate events over the course of several hundred million years.

قرآن کریم، به مانند دیگر کتاب‌های آسمانی نیست؛ بلکه کتاب راهنمایی انسانهاست از هر قشری که باشند. اگر کیهانشناس یا انسانشناس باشد به گونه‌ای، و اگر جامعه شناس و دینشناس باشد، به گونه ای دیگر میتواند از این «کتاب راهنما» بهره ای ببرد. به عبارتی دیگر، هرچه که نیاز انسان بوده، به گونه‌ای ساده در این کتاب راهنما گنجانده شده است! جلّ الخالق!!

نگارنده از همین نکته‌های ساده قرآنی، بسیاری از مشکلات گریبانگیر کیهانشناسان و انسانشناسان را رفع کرده‌ام. نظرهایم را برای برخی از آنان مستقیماً فرستاده ام؛ و مطمئنّم دست کم برخی دیگر نیز مقاله هایم را در آکادمیا خوانده اند؛ از جمله شکل کیهان (در زمینه کیهانشناسی) و دلیل انقراض نئاندرتالها (در زمینه انسانشناسی)؛ ولی به روی خود نمیآورند که مسأله حل شده است! زیرا از آن پس دکانش بسته خواهد شد؛ به مانند مدّاحان ما که اگر عقل جای مدح را بگیرد، دکانش بی مشتری خواهد شد.

در مقاله ظرافتها و دقایق آفرینش کیهان در قرآن، موضوعی نهفته است که میتواند دلیلی باشد بر معمّای ناپدیدشدن یک میلیارد سال از تاریخ زمین! پس اگر میگویم جان وسلی پاول به خواست خداوند پیام‌آور او شده، سخن گزافی نیست. نتیجه کار او این شده است که انسان قرن بیست و یکم به شگفتیها و ظرافتهای ساختاری کیهان بیش از پیش پی ببرد. لینک این مقاله در آکادمیا:

ظرافتها و دقایق آفرینش کیهان در قرآن: https://www.academia.edu/46793933

در این مقاله آیات 9 تا 12 سوره فصّلت مورد بررسی دقیق قرارگرفته اند؛ بدین صورت:

1. زمین را در دو مرحله آفریدیم. (آنگاه که هنوز هفت لایه کیهان شکل نگرفته بود.)

2. کوهها را در آن مستقر ساختیم و در آن برکت دادیم و اندازه گذاری کردیم در آن آنچه نیاز داشت به آن، در چهار دوران (چهار دوران زمین شناسی).

3. سپس به کیهان پرداختیم و آن را سامان بخشیدیم در حالی که حالت دود و گاز داشت.

طبق آیات نهم و دهم، در آغاز مایه‌های اولیه همه کهکشانها آفریده شده‌؛ ولی به زمین با نظر ویژه ای نگریسته شده و در میلیاردها سال آغازین آفرینش، زمین به تکامل خود رسیده و چهار دوران زمین شناسی را طی کرده است. یعنی پس از گذشت 5 میلیارد سال، ساماندهی و سازماندهی کل کیهان مد نظر خداوند قرارگرفته است؛ که در دو آیه یازدهم و دوازدهم به سازماندهی کل کیهان در دو مرحله دیگر اشاره دارد. در آیه یازدهم می‌فرماید سپس به آسمان پرداخت درحالتی که گازی شکل بود. یعنی مایه‌های اولیه کیهان از پیش آفریده شده، و به صورت دود، یعنی بی شکل و ناپایدار وجود داشتند.

اینکه به ادّعای قرآن، ابتداء زمین مراحل تکامل خود را گذرانده و چهار دوران زمین شناسی را از سر گذرانده، و سپس به سازماندهی کل کیهان پرداخته شده، از نظر کیهانشناسی، موضوع بسیار پراهمیّتی است و نباید آن را دست کم گرفت و از آن سرسری گذشت!

چنین به نظر میرسد که ناپدیدشدن یک میلیارد سال از مصالح ساختمانی کره زمین، صرف ساخت و شکلگیری کره ماه شده باشد؛ زیرا زمین بدون ماه نمیتوانسته برای زیستن آفریدگان هوشمند آینده، جای مناسبی میبود.

برای راستی آزمایی این نظر، باید این موارد به صورت دقیق توسط زمین شناسان و کیهانشناسان مورد بررسی قرارگیرند:

مقایسه حجم کره ماه با مواد مفقود شده زمین.

مقایسه تاریخ ناپدید شدن یک میلیارد سال صخره، و تاریخ تشکل کره ماه.

مقایسه ویژگیهای سنگهایی که توسط آپولو یازده به زمین آورده شده، با ویژگیهای سنگهای زمین.

حال ببینیم دانش ما در این زمینه چه دستاوردهایی تاکنون داشته است:

شکل‌گیری کره ماه (نقل بخشهایی از مقاله‌ای مفصل، در ویکی پدیا)

فرضیه برخورد بزرگ

ماه ۴٫۵۱ میلیارد سال پیش، نزدیک به ۶۰ میلیون سال پس از تشکیل منظومهٔ خورشیدی ایجاد شد. چندین سازوکار برای چگونگی پدید آمدن ماه پیشنهاد شده. فرضیهٔ پذیرفته‌تر برای پدیداری ماه این است که سامانهٔ ماه-زمین پس از برخورد جِرمی به بزرگی مریخ (به نام تیا) با زمین نخستین به‌وجود آمده‌است. این برخورد باعث شد جرم‌هایی از زمین کَنده و وارد مدار زمین شود. سپس با گذشت سال‌ها این جرم‌ها یکپارچه شدند و ماه شکل می‌گیرد.

برخوردهای بزرگ در دوران آغازین منظومهٔ خورشیدی بسیار معمول بوده‌است، شبیه‌سازی کامپیوتری برخوردهای پرقدرت نشان داده که جرم هسته ماه با گشتاور (حرکت زاویه دار) سامانه زمین-ماه همخوانی دارد، همچنین شیبه سازی‌های قدیمی نشان دادند که بیشتر جرم ماه از جرم برخوردکننده گرفته شده‌است و نه از زمین نخستین؛ اما شبیه‌سازی‌های تازه‌تر بیان می‌دارد که بخش زیادی از جرم ماه از زمین نخستین گرفته شده‌است. دیگر جرم‌های داخل منظومه خورشیدی مانند وستا و مریخ بر اساس شهاب سنگ‌هایی که از آنها به دست آمده ترکیب‌های ایزوتوپی بسیار متفاوتی از اکسیژن و تنگستن نسبت به آنچه در زمین است، دارند اما ماه و زمین ترکیب‌های ایزوتوپی تقریباً یکسانی دارند. نزدیکی ایزوتوپ‌های ماه و زمین می‌تواند ناشی از آمیخته شدن بخارهایی باشد که پس از برخورد ایجاد شده‌است. (نکته هایی مهم!) برخورد بزرگ، انرژی زیادی آزاد کرد و مواد آزاد شده دوباره در اثر نیروی گرانش به سامانهٔ ماه-زمین تبدیل شد.

در سال ۲۰۰۱ گروهی از دانشگاه کارنگی واشنگتن گزارشی بسیار دقیق از ایزوتوپ‌های سنگ‌های ماه ارایه کردند. با کمال تعجب آنها دریافتند که سنگ‌های به دست آمده از برنامه فضایی آپولو همان نشانه‌های ایزوتوپی را داشتند که سنگ‌های زمین داشت؛ اما با تقریباً با تمام جرم‌های دیگر سامانهٔ خورشیدی متفاوت است. این مشاهده به این دلیل غیرقابل انتظار بود که تصور می‌شود بیشتر مادهٔ سازندهٔ ماه از تیا گرفته شده‌است. در سال ۲۰۰۷ نیز اعلام شد که کمتر از ۱ درصد احتمال این وجود دارد که تیا و زمین نشانه‌های ایزوتوپی یکسان داشته باشند. در سال ۲۰۱۲ اعلام شد که دیگر نمونه‌های گرفته شده از ماه توسط آپولو ایزوتوپ‌های تیتانیم یکسان با زمین دارند. (بدین ترتیب دستاوردهای دانش، تا کنون دلایل خوبی را در تأیید نظر نگارنده به ارمغان آورده است!)

هشتم آبان 1400- احمد شمّاع زاده