شگفتىهاى شب پرگان

شگفتىهاى شب پرگان

از زبان امام علی

احمد شمّاع زاده

اشاره:

در دهه چهل (1340) مطلبی را در مورد شب پرگان (برخی به آنها شب کوره هم میگویند.) در یکی از مجله های آن روز خواندم که هنوز در خاطرم نقش بسته است؛ و آن اینکه:

زیست شناسان چند شب پره را در یک لوله ای نه چندان فراخ (مثلاً با قطر 30 سانتیمتر) ولی نسبتاً دراز (مثلاً 20 متر) که درونش دود اندود شده بود، رها ساختند تا از آن بگذرند و اینکه بیازمایند آیا بالهای این شب پرگان به دیواره های لوله برخورد میکند یا نه؟

آزمایش را در روز انجام دادند که چشمان شب پرگان بسته است. زیست شناسان مشاهده کردند که بی آنکه بالهای شب پرگان دودی شود، از لوله گذشتند. آنان نتیجه گرفتند که شب پرگان دارای راداری هستند که میتوانند مسیر خود را بی آنکه به مانعی برخورد کنند بیابند.

شب پره تنها پستاناری است که بال دارد و پرواز میکند. شب پرگان گونه های بسیار متنوعی دارند. گونه‌ای از آن‌ها خون آشامند؛ که خون دیگر پستانداران مانند اسب و استر را میآشامند. نمایی از یک شب پره خون آشام:

اکنون کلام مولا علی:

از زیبایى‏هاى صنعت پروردگارى، و شگفتى‏هاى آفرینش او، همان اسرار پیچیده حکیمانه در آفریدن خفّاشان (شب پرگان) است.

در روشنى روز که همه چیز را میگشاید، چشمانشان را مى‏بندد و تاریکى شب که هر چیز را به خواب فرو میبرد، چشمان آنها را باز مى‏کند... و بالهایى از گوشت براى پرواز، آنها آفرید تا به هنگام نیاز به پرواز، از آن بهره برگیرند. این بال‏ها چونان لاله‏ هاى گوشند بى‏ پی و رگ‏هاى اصلى، اما جاى رگ‏ها و نشانه‏ هاى آنها را به خوبى مشاهده خواهى کرد. این بالها نه آنقدر نازکند که در هم بشکنند، و نه چندان محکم که بر آنها سنگینى کند. پرواز مى‏کنند در حالى که فرزندانشان به آنها چسبیده و به مادر پناه برده ‏اند. اگر فرود آیند با مادر فرود میآیند و اگر بالا روند با مادر اوج مى‏گیرند. جوجه‌ها از مادر جدا نمى‏شوند تا آن هنگام که اندام جوجه نیرومند و بالها قدرت پروازکردن پیدا کند و بداند که راه زندگى کردن کدام است و مصالح خویش را بشناسد.

چشمان شب پره در روز چنان کمسوست که نتواند از نور آفتاب درخشنده روشنى گیرد؛ نورى که با آن راه‏هاى زندگى خود را بیابد. روشنى آفتاب خفّاش را از رفتن در تراکم نورهاى تابنده‏ باز مىدارد.

روشنگری: به نظر میرسد این همان دلیلی است که زیست شناسان دریافتند که خفاش رادار دارد. در نتیجه شب پره نه تنها نیازی به نور ندارد، بلکه امواج نوری در تزاحم و تداخل با امواج رادار او قرار میگیرند و شب پره را از رفتن در روز بازمیدارد. به همین دلیل شبها به کار خود میپردازد.

پاک و منزّه است خدایى که شب را براى خفّاشان چونان روز روشن و مایه به دست آوردن روزى، و روز را چونان شب تار مایه آرامش و استراحت آنها قرار داد.

منبع: نهج البلاغه / فراز هایی از خطبه ۱۵۴