ارتقاء مقام انسان (رسول اکرم، محک آفریدگار)

ارتقاء مقام انسان

(رسول اکرم، محک آفریدگار)

انّ الله و ملائکته یصلّون علی النّبی یا ایّهاالّذین آمنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیماً (احزاب:56)

صلوات الرّسول (توبه: 99)

از دوران نوجوانی همواره به این فکر بودم که:

- چرا صلوات بر رسول گرامی اسلام آنقدر ثواب دارد که در روایات آمده؟

- چرا خداوند به یک نفر تا این‌اندازه ارج می‌نهد و مقام او را بالامی‌برد ولی به هنگام نام‌ بردن از دیگر پیامبران، تنها سلام‌الله علیه می‌گوییم، آنهم آمیخته با سلام و صلوات بر رسول اکرم؟

- خداوند چه منظوری از این‌همه بزرگ‌کردن یکی از آفریدگان خود دارد؟ چنین روشی در شأن خداوند نیست.

- با این روش چه‌سودی عاید دیگران می‌‌شود؟

این مسأله مانند دیگر مسائلی است که در هیچ کتاب درسی،‌ چه حوزوی و چه غیر آن نمی‌توانید پاسخی درست و یا نزدیک‌ به ‌درست برای آن بیابید.

ولی روزی خداوند موضوع را برایم روشن‌کرد؛ و اگر خواست خداوند نبود، هرگز این تعبیر و تدبیر دست‌یافتنی نبود. از این کشف مدت زمانی می‌گذرد؛ ولی ‌تاکنون آن را به نگارش در نیاورده ام.

تعبیری که به آن دست ‌یافته‌ام و پاسخ پرسش‌های بالا را دربردارد، چنین است:

الف:

- پیامبر گرامی اسلام یک انسان، ولی انسانی منحصر به فرد است؛ و به همین دلیل خداوند عنوان رحمةَ للعالمین به او داده است.

- همنوع خود ما، و از ماست، تا الگو و اسوه ای برای ما باشد.

- در نتیجه خداوند او را برگزیده تا در روز جزا برای سنجش کردار آدمیان، معیار و میزان سنجشی باشد.

- تا همگان با محک یگانه‌ای ارزیابی شوند؛ و بدین ترتیب به کسی تعدی و ستم نشود.

ب: با توجه به کردار ما و معیار بودن پیامبر اکرم، هریک از ما با کردار خویش فاصله‌ای را نسبت به پیامبر اکرم نگه‌داشته‌ایم؛ که این فاصله مرتباً با کردار نیک و بد ما در حال دگرگونی است.

ج: هنگامی که بر رسول گرامی صلوات می‌فرستیم، و مقام‌ومنزلت رسول گرامی با تأیید خداوند بالا می‌رود، و او به خداوند نزدیک‌تر می‌شود (تقرّب می‌یابد)، با توجه به اینکه فاصله منزلتی ایشان با هریک از ما همواره حفظ‌ شده و می‌شود، پس با ترفیع منزلت رسول اکرم، منزلت همگی انسان‌ها‌ بالا می‌رود و ما نیز به نسبت خود، منزلت بیشتری می‌یابیم و قرب می‌جوییم؛ درنتیجه:

با فرستادن صلوات (درود) بر رسول گرامی اسلام، تنها مقام ایشان بالا نمی‌رود، بلکه «مقام انسانیت» بالا می‌رود!!

حال که موضوع مقام انسانیت به میان آمد، اگر انسانی باورمند و اندیشمند می‌خواهد ارزش خود را در پیشگاه خداوند بداند باید به این آیه توجه کند. (آیه 13 سوره جاثیه):

وَسَخَّرَ لَکُمْ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا مِنْهُ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ

و فرمانبردار شما گردانید آنچه را که در آسمانها و در زمین است؛ همگی از آن اوست. همانا در این گفته اکیداً نشانه‌هایی برای اندیشمندان وجود دارد.

تنها مرد راهی می‌خواهد که گام در میدان عمل گذارد؛ تا آنچه نادیدنی و ناآزمودنی است، ببیند و بیازماید.

نکته: صلوات یا درود برای شادی روح است؛ درنتیجه برای مرده و زنده معنادار است؛ ولی سلام تنها برای زندگان معنادار است که نیاز به سلامتی دارند.

به همین دلیل شیعیان سنّتی که امامان را زنده می انگارند، در زیارتگاهها و زیارتنامه ها به آنان سلام می‌دهند. البته برخی پا را از این هم فراتر نهاده، و به امامزادگان و سادات مدفون در گورها نیز سلام می‌دهند!!

تاریخ نگارش: سال 1385

ویرایش و بازنویسی: فروردین 1402

احمد شماع زاده