مقایسه‌ای میان حکومت ژاپن کنونی و حکومت عدل علی

مقایسه‌ای میان حکومت ژاپن کنونی و حکومت عدل علی

این خانم ۶۰ ساله، ماکیکو یامادا مسئول روابط عمومی نخست‌وزیری ژاپن است که دیروز از سمت خود استعفا کرد. دلیل استعفا این بوده که مجلس ژاپن مدارکی را به دست آورده که وی در سال ۲۰۱۹ توسط یک شرکت فیلم‌سازی، به یک شام گران قیمت هفتصد دلاری دعوت شده و دعوت را پذیرفته است.

پذیرش این شام هفتصد دلاری به دو دلیل خشم نمایندگان مجلس ژاپن را برانگیخته است:

اول به این دلیل که شرکتی که هزینه شام را داده، پسر نخست‌وزیر ژاپن نیز یکی از کارکنان آن است؛ و در این دعوت به شام، ممکن است روابطی خاص و ویژه‌خواری وجود داشته است.

دوم به این دلیل که اسراف کردن و بالا رفتن هزینه غذای مسئولان خلاف قوانین ژاپن است.

نمایندگان مجلس تصریح کردند به این دلایل وی باید استعفا دهد. پس از استعفای این خانم، و افشای این موضوع، رئیس شرکت خصوصی توهوکوشینشا (شرکت دعوت کننده) نیز از سمت خود اسعفا کرد.

جالب اینجاست که اشخاص دیگری هم که در مهمانی شرکت کرده بودند نیز جریمه شدند؛ تا از این پس مسئولان و مدیران ژاپنی بیشتر مراقب رفتار و کردار خود باشند و از جمله شام و هدایای گران قیمت از اشخاص حقیق وحقوقی قبول نکنند. منبع:IranicTV-Mars 9, 2021

نظر:

مجلس ژاپن همان کاری را کرده است که حکومت علوی در 1400 سال پیش اعمال کرد. این نامه را بخوانید تا بدانید در زمان ما کدام حکومت به حکومت علوی و اسلامی شباهت دارد:

بخشهایی از نامه امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام به استاندارش «عثمان بن حنیف» در بصره:

اى پسر حنیف به من خبر رسیده که مردى از توانگران بصره تو را به یک مهمانی اعیانی فرا خوانده و تو نیز آن دعوت را پذیرفته و بدانجا رفته‌اى. سفره‌اى رنگین برایت افکنده و کاسه‌ها در پیشت نهاده است. هرگز نمى‌پنداشتم که تو دعوت مردمى را اجابت کنى که بینوایان را از در مى‌رانند و توانگران را بر سفره مى‌نشانند.

بنگر که در خانه این کسان چه مى‌خورى، هر چه را در حلال بودن آن تردید دارى از دهان بیفکن و آنچه را، که یقین دارى که از راه حلال به دست آمده است، بخور. بدان، که هر کس را امامى است که بدو اقتدا مى‌کند و از نور دانش او فروغ مى‌گیرد. اینک امام شما از همه دنیایش به پیراهنى و نعلینی، و از همه طعامهایش به دو قرص نان اکتفا کرده است. البته شما را یاراى آن نیست که چنین کنید، ولى مرا با پارسایى و مجاهدت و پاکدامنى و درستى خویش یارى دهید.

به خدا سوگند، از دنیاى شما پاره زرى نیندوخته‌ام و از همه غنایم آن مالى ذخیره نکرده‌ام. و به جاى این جامه، که اینک کهنه شده است، جامه‌اى دیگر آماده نساخته‌ام… اگر بخواهم به عسل مصفا و مغز گندم و جامه هاى ابریشمین ، دست مى یابم. ولى هیهات که هواى نفس بر من غلبه یابد و آزمندى من مرا به گزینش طعامها بکشد و حال آنکه، در حجاز یا در یمامه بینوایى باشد که به یافتن قرص نانى امید ندارد و هرگز مزه سیرى را نچشیده باشد. یا شب با شکم انباشته از غذا سر بر بالین نهم و در اطراف من شکمهایى گرسنه و جگرهایى تشنه باشد… آیا به همین راضى باشم که مرا امیرالمؤ منین گویند و با مردم در سختیهاى روزگارشان مشارکت نداشته باشم؟ یا آنکه در سختى زندگى مقتدایشان نشوم؟ مرا براى آن نیافریده اند که چون چارپایان در آغل بسته که همه مقصد و مقصودشان نشخوار علف است، غذاهاى لذیذ و دلپذیر به خود مشغولم دارد…

به خدا سوگند، که اگر همه اعراب پشت به پشت هم دهند و به نبرد من برخیزند، روى برنخواهم تافت و اگر فرصت به چنگ آید به جنگ بر مىخیزم و میکوشم تا زمین را از آن شخص تبهکار کج اندیش پاکیزه سازم. چنانکه گندم را پاک کنند و نخاله ها را از آن بیرون اندازند...

پس اى پسر حنیف، از خدا بترس. به همان چند قرص نان اکتفا کن تا از آتش رهایى یابى!

ویرایش و آماده سازی خبر و اعلام نظر: احمد شمّاع زاده