علّامه جعفری و استاد مطهّری

علّامه جعفری و استاد مطهّری

مرحوم علامه جعفری تعریف کرده که در یکی از زیارتهام به مشهد به امام رضا گفتم:

یا امام رضا! دلم میخواد تو این زیارت خودمو از نظر تو بشناسم که چه جوری ام. نشونی شم این باشه که تا وارد صحنت شدم، از اولین حرف اولین کسی که با من حرف میزنه پیامتو بگیرم.

وارد صحن که شدم یک مرتبه زن رو گم کردم... اینور بگرد، اونور بگرد، یه دفعه دیدم داره میره... تندوتند خودمو بهش رسوندم و از پشت سر صداش زدم خانم کجایی؟ کجا دارى میرى؟ روشو که برگردوند، دیدم زن من نیست! بلافاصله بهم گفت: خیلی خری! ...

تو فکر رفته بودم که امام رضا عجب رک و پوست کنده حرف میزنه!! همین جور که مات ومبهوت به خانمه نگاه میکردم، دید انگار دست بردار نیستم که دارم بروبر نگاش میکنم؛ دوباره با همان صراحت لهجه و این بار رک و راستتر وبلندتر فریاد زد:

نه فقط خودت، پدرومادر و جدوآبادتم خرن!!

علامه میگن این واقعه رو برای شهید مطهری تعریف کردم تا بیست دقیقه میخندید!!

البته هرکس این نوشته رو بخونه، تا ساعتها مرتب به یادش میاد و میخنده!!!

دو نکته:

نکته اول: چند سال پیش، پس از انتشار این مطلب در یکی از وبلاگهایم، شخصی در بخش نظرهای وبلاگ، مدعی شد فرزند علامه است؛ و نسبت دادن این رخداد به پدرش را رد کرد و آن را به یکی از آشنایان آن مرحوم نسبت داد. به همین دلیل آن را حذفو و بایگانی کردم؛ ولی اکنون به نظرم رسید که بعید است این ادعا درست باشد؛ زیرا اگر عنصر شخص علامه جعفری را از این رخداد برداریم، چیزی برای خنده باقی نمیماند؛ بویژه برای بیست دقیقه خنده استاد مطهری.

اصولاً کسانی که سخنان و سخنرانیهای علامه را شنیده‌اند، میدانند که تنها آن مرحوم به این شیوه خوشمزه مطالبش را بیان میکرد. به نظر میرسد که فرزند ایشان با تغییر در نسبت این رخداد، اصل قضیه را به زیر سؤال برده است.

نکته دوم: جدوآباد عوامانه و نادرست است و جدوآباء درست است؛ هرچند ممکن است بسیاری از خواص نیز در گفت و گو آن را به همین گونه به کار برند.

آخر فروردین 1400 - احمد شماع زاده